Je wil het wel. Vertrouwen.
Maar je hebt je kop te vaak gestoten en nu durf je niet meer.
Je bent jezelf een beetje kwijt. Je anker en een veilige haven ook.
Keuzes maken is moeilijk. Welke thee wordt het vandaag? Zou ik wel of niet...? Jezelf angst aanjagen kan je ook heel goed: “Oei, vandaag nog niet buiten geweest!”
Maar ja, zo ben je nu eenmaal. Je zorgt ervoor dat niemand er last van heeft. Je gaat gewoon door, zonder echt door te gaan. Je doet alsof. Grote fake. "Wat een bedrieger ben ik". denk je regelmatig over jezelf. Je kunt zelfs jezelf niet meer vertrouwen.
Vertrouwen maakt je kwetsbaar. Dus het is beter om niets of niemand te vertrouwen. Het lastige is dat je op den duur jezelf niet meer vertrouwt. Jouw buitenkant klopt niet meer met je binnenkant en je schaamt je. Je bent zo goed in het verbergen geworden dat het gat tussen de waarheid en de leugen steeds onoverkomelijker wordt.
Maar, hoe verberg je dat? Hoe leef je verder? Kies je weer een ander masker of ga je voor de waarheid?
Toonbeeld
Er zijn zelfs mensen die denken dat jij het toonbeeld van zelfvertrouwen bent.
Je hebt je fort zo goed gebouwd. Het is ondoordringbaar geworden.
En nu ben je eenzaam en verdrietig. Niemand ziet je nog. Niemand neemt de moeite om je écht te zien. Dat deden ze toch al niet. Trouwens, moesten ze dat wel doen dan zouden ze het toch niet uithouden met zo iemand als jij. Ze zouden het aftrappen.
Deze redenering is een overlevingsstrategie en ze is zeer effectief. Maar elke strategie heeft een prijs.
Wat hou jij eigenlijk in stand?
De muren van het fort? Die storten in zodra jij het opgeeft. Je hebt al je kracht nodig om ze omhoog te houden. Wat zien de mensen als ze achter het muurtje zouden kijken? Beter van niet...
Kies je weer een ander masker of ga je voor de waarheid?
Wanneer je je in de schaduw van je eigen muur bevindt dan wordt de ruimte om te groeien heel klein. Soms heb je de moed niet meer om er iets mee te doen.
Vraag dan om hulp op een manier dat afwijzing niet mogelijk is. Stel, je gaat naar een buurthuis waar je alleen mag komen als je veel hebt meegemaakt. Waar niemand op je verhaal zit te wachten maar wel op jouw aanwezigheid. Een community kan alleen gedijen als er genoeg mensen zijn met hetzelfde doel. Ergens waar je anoniem kunt blijven totdat jij het veilig vindt. Waar je mag zijn zoals je bent, met al je eigenaardigheden waar anderen ongemakkelijk van worden.
Een online community kan zo'n buurthuis zijn. Je gaat er binnen en weer buiten wanneer je wil. Soms zijn er interessante gesprekken om te volgen, soms alleen een figuurlijk bakkie koffie. Maar er is altijd iemand.
Effectief de meest risicoloze stap naar 'hulp vragen'
De Dharmahart Trauma Mastery Club is zo'n community zonder gevaar. Je hoeft je niet meteen zichtbaar te maken. Je kunt van op een afstand lekker meekijken naar wat er gebeurt, zonder aan iets deel te nemen. Vanzelf leer je dat het er veilig is. Het zijn allemaal mensen die hun schaduwkant kennen en er al achter zijn dat het een stuk is van onszelf dat we moeten leren verzorgen.
Die eerste stap, al maak je ze uit pure wanhoop, is pure zelfliefde. Er moet iets gebeuren, want als je jezelf kwijt bent, waar ben je dan?
Ik zie je graag in de community!
Liefs,
Esther is trauma-begeleider en ervaringsdeskundige en heeft sinds 2014 een praktijk in Vlaams Brabant, waarin ze mensen de technieken, concepten en perspectieven leert om zelf hun eigen helingsproces in handen te nemen. Ze is oprichter van de Dharmahart Trauma Mastery Club op Facebook, een plek waar je gratis informatie vindt over hoe je door je trauma's heen groeit.
Comments