Tijdens de yogalessen word je er regelmatig aan herinnerd: "Blijf in het moment. Neem geen voorschot op de toekomst." Ook in de Mindfulness cursus leren we dat daar de sleutel tot het geluksgevoel ligt. In het moment zijn, zonder oordeel...
Maar, kom je nog wel vooruit als je altijd maar probeert in het moment te zijn?
Ik bedacht me dit tijdens een yogales, ongeveer 15 jaar geleden, en raakte helemaal de kluts kwijt...Want, kun je nog wel plannen maken en toch aandachtig zijn in het moment? Mág je nog wel met je gedachten in de toekomst zijn zonder het risico te lopen ongelukkig te worden? En als je alles relativeert, kun je dan nog wel vreugde voelen? Helemaal zen, maar als ik geen pijn meer voel, voel ik dan de deugd nog wel? Je verkneukelen over wat komen gaat is genieten. Een vakantie, een leuke ontmoeting, een feestje, een ontspannen weekend. Dat zijn toch dingen die het leven sprankels geven? Ik ben altijd bang geweest dat het er zo uit zou zien als een flatline. Volledig plat, dood. Geen high en geen low meer. Geen bliep, niks. Dat gaf me het gevoel van streven naar 'het maakt mij allemaal niks meer uit.' Als het om de negatieve dingen gaat, zoals iemand die je pijn doet bijvoorbeeld, dan is dat heel handig. Maar zou ik nog wel fijne momenten kunnen beleven? En is volledig in evenwicht zijn niet vreselijk saai? Ik wil je vertellen wat ik gisteren heb ervaren. Er was iemand heel boos op me. Hij dreigde met woorden en grote gebaren. Hij wilde me niet meer zien. Hij wilde ook niet luisteren. Hij lachte me uit. Hij wilde me laten zien dat hij me belachelijk vond. Bijna ging ik mee in zijn energie. Ik stond op het punt om hem uit te leggen wat ík ervan vond, en waarom ík vond dat hij ongelijk had. Ik had mijn houding al aangepast aan een minstens zo hevige reactie die ik graag terug wilde geven... Maar plots stopte ik. Ik voelde dat ik van perspectief veranderde. Ik ging als het ware áchter mezelf staan. Ik voelde hoe ik stond, op mijn beide voeten, op de grond. Ik hoorde mijn adem. En ik voelde dat de boosheid die was opgekomen aan het zakken was. En toen voelde ik kalmte. En daardoor rust. En daardoor blijdschap. Geen jubelen. Geen overwinning. Blij, omdat ik me vrij voelde. Dat wat mij had gedreigd woedend te maken was verdwenen. Wat ik toen deed? Ik liet hem lachen. Ik wachtte tot het lachen opgehouden was en liet het geluid nog even indruk maken. Ik zei: "Amai, jij bent boos....." Vanaf dat moment kon ik rustig zeggen wat ik wilde zeggen. Zonder een punt te maken. Zonder gelijk te halen. Zonder te willen winnen. En hij luisterde. Ik had alles stop gezet en mezelf gegund om volledig bewust te zijn van het moment. En in dat moment raakte ik het verhaal van het verleden en de angst voor de toekomst volledig kwijt. Het voelde als een vlakke lijn. Geen pieken en dalen maar eerder een brede horizon van vrijheid. En het voelde zo goed! Ik was verlost. Ik was niet langer meer in verdediging. En ook niet in de aanval. Ik wás er eenvoudigweg. Op dat moment kwam ik in mijn eigen kracht en was mijn gevoel niet langer afhankelijk van het verhaal, de gebeurtenis, de persoon. Ik nam enkel de ruimte in die ik nodig had, zonder excuses en zonder een ander doel dan verder te stappen...
Comments