Meestal wil je leren mediteren omdat je het besluit hebt genomen dat het anders moet. Je hebt even een time-out nodig. Om te zien waar je bent en hoe je verder kunt. Dat moment bepaal je zelf. Je plant het zelf en je stelt het zelf ook uit. Wat zet jou aan tot échte verandering? Wanneer is het voor jou écht niet goed genoeg meer? Wacht je tot anderen tegen je zeggen dat je het rustiger aan moet doen? Of moet je misschien eerst een bijna-dood-ervaring hebben?
Een aantal jaren geleden was ik nog een liefhebber van verre reizen. Ik was nog geen lid van de 'hundred-countries-club', maar toch hard op weg om een hele wereldbol vol te prikken met vlaggetjes. Ik werkte full time bij een uitgeverij en nam om de paar jaar een paar maanden onbetaald verlof om te reizen. "Dat zou ik ook wel eens willen doen, een wereldreis maken", zeiden dan veel mensen. "Maar ja, de kinderen hè, en dat huis, en ik denk ook dat mijn werkgever niet zo soepel zou zijn."
Toen ik me jaren later als foto-correspondente in Australië vestigde zeiden veel mensen: "Dat zou ik ook wel willen doen, een tijdje in het buitenland wonen. Maar ja, dat is voor mij niet meer te doen. Ik krijg het huis nooit verkocht en de kinderen, die kan ik toch niet zomaar verlaten?
Toen ik weer jaren later een yoga-studio startte kreeg ik vaak te horen: "Ik zou ook wel minder willen werken om een studie te gaan doen". Maar mijn baas zou het niet toestaan, of mijn studie geeft geen garantie op een nieuwe start ergens anders. En wat heb je eraan als je er niks mee kunt doen? Toch?"
Toen ik wéér jaren later de beslissing nam om een lange relatie te verbreken waren er veel mensen die op een vergelijkbaar punt in hun leven stonden, maar mij weer lieten weten dat ze dat misschien ook wel zouden doen, als ze in míjn schoenen zouden staan. Zij hadden immers een huis dat niet verkocht zou worden en kinderen die dat waarschijnlijk niet zouden overleven. Ze wensten mij overigens veel succes met míjn onverkoopbare huis.
Toen het huis 5 weken later verkocht werd, zag men dat als een enorm gelukje. Achteraf weet ik dat ik dat ook gewoon goed heb voorbereid.
Het jaar daarna nam ik de beslissing om samen met mijn nieuwe liefde naar het buitenland te verhuizen. Het werd 'slechts' België dit keer. En ik werd van alle kanten gewaarschuwd. Niemand die nog jaloers op mij was. Sterker nog: mensen voelden zich gezegend met hun eigen plek. Dat had niet alleen te maken met het feit dat emigreren naar België nu eenmaal gewoon 'verhuizen' betekent. Emigreren doe je naar Australië of Amerika. België...niet sexy.
Bestaande banden breken en ergens anders opnieuw beginnen is een kostbare zaak, zeker als je volwassen bent en een heel verhaal achterlaat. Ook mijn rol als moeder kwam onder druk te staan omdat slechts een uitgeklede versie van co-ouderschap nog haalbaar was vanuit het nieuwe thuisland. Daarnaast moest ik ook mijn draai weer vinden als zelfstandige in de wereld van de communicatie. Een wereld bovendien, waar enkel de taal een overeenkomstigheid leek te zijn. Al snel voelde ik me verloren als 'die Hollander met haar vreemde manieren'.
We zijn nu een paar jaar verder en het is me toch gelukt om weer een thuis te maken.
Niet op de manier zoals ik me had voorgesteld. Beter eigenlijk.
Nog niet zo lang geleden besloot ik om yoga, het lesgeven en het beleven, op één lijn te brengen met de rest van mijn leven. Hoe zich dat exact vertaalt ben ik nog aan het ondervinden. Het betekent eigenlijk dat ik op dit moment elke dag gebruik om te leren, én er tegelijkertijd les over te geven, zowel naar mezelf toe, mijn gezin en als adviseur in de communicatie-wereld. Weer een verandering dus, met grote gevolgen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat al die mensen om me heen een hele goede reden hadden om niet te doen wat ik deed. Al die mensen hóéfden niet te veranderen. Zij wáren er immers al. Mijn almaar dalende inkomsten en verminderde status waren immers het bewijs dat ik er nog niet was (en dat ik nog veel moest veranderen om 'er te komen'. Ik negeerde de goede tekenen. Ik dacht zelfs dat ik een zwalper was. Voor de Nederlanders onder jullie: Dit is geen tikfout. "Een zwalper is een niet bevrucht broedsel, waar bijgevolg geen kiekske (kuikentje) uit komt." [Vlaams woordenboek]
Het is me uiteindelijk duidelijk geworden dat mijn levenspad van mij is. En dat ik niet hoef te verlangen naar het pad van iemand anders. En dat anderen ook niet werkelijk verlangen naar het mijne. Als het echt nodig was om te veranderen, dan heb ik dat telkens gedaan. Eigenlijk veranderde ik telkens mee met de gebeurtenissen in mijn leven. Soms kostte het me jaren van onderzoeken, ondergaan, doorzetten en opnieuw proberen, voordat ik het aandurfde. Het was in elk geval nooit uit luxe dat ik de keuze maakte óm te veranderen. Het was nooit 'omdat het me wel leuk leek'.
Veranderen doe je omdat je beseft dat je meer uit het leven wil halen dan je tot nu toe gedaan hebt. Omdat je wil blijven groeien. Het is een cliché, maar je kunt nu eenmaal geen tweede leven bestellen. En dat is maar goed ook. Daar zouden te veel mensen gebruik van maken denk ik. Ik denk zelfs dat ze ook dat tweede leven zouden opgebruiken.
Je hebt lef nodig om te veranderen zegt iedereen. Want garanties krijg je niet.
Maar het grappige is, ook al doe je niets, veranderen doet het tóch. Alles om je heen is in voortdurende staat van verandering. En jij verandert mee, zonder dat je het vaak merkt zelfs. En dát is pas om bang van te worden. Plots bevind je je dan opeens op een plek, in een werk, of in een relatie waar je helemaal niet wilde zijn. Alsof iemand je ernaar toe geduwd heeft! Je hebt het niet eens gemerkt. Hoe ben je op deze plek gekomen?
In plaats van je voortdurend aan te passen, kun je daarom beter zelf kiezen waar je naar toe wil gaan. Onderweg word je al vaak genoeg 'afgeleid'. Want echt je pad bepalen kun je helemaal niet. Bijsturen naar eigen goesting is echter al zoveel leuker dan meegesleurd worden...
Volgende keer meer daarover.
Comments